Καστέλλα - Το μπαλκόνι του Πειραιά

Είναι, κατά γενική ομολογία, μία από τις ομορφότερες (αν όχι η ομορφότερη) γειτονιές του Πειραιά:

Το λοφάκι της Καστέλλας, με τα παλιά του αρχοντικά, τα ήσυχα δρομάκια με τις νεραντζιές και τα σκαλάκια που αντικαθιστούν τους δρόμους σε πολλά σημεία για να γίνονται οι ανηφόρες ευκολότερες.

Αν ξεκινήσεις να την περπατάς από το ψηλότερο σημείο της, θα προσέξεις γρήγορα ότι τα δρομάκια της (ή τα σκαλάκια) κατηφορίζουν σχεδόν ανεξαιρέτως όλα μέχρι το… μπαλκόνι της:
Το φαρδύ πεζοδρόμιο στην «όχθη» της λεωφόρου Παπαναστασίου, που μοιάζει να κρέμεται πάνω από το Μικρολίμανο.

Η… ακτή της, το τρίτο σε μέγεθος λιμάνι του Πειραιά, έχει αλλάξει πολλές φορές ονόματα: Μουνιχία στην αρχαιότητα, Φανάρι και Τουρκολίμανο αργότερα, Μικρολίμανο τελικά –αν και οι παλαιότεροι Πειραιώτες ακόμα Τουρκολίμανο το λένε.

Στα μονίμως γαλήνια νερά του θα δείτε τα ηλιόλουστα Σαββατοκύριακα να πλέουν τα βαρκάκια του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου, και τις υπόλοιπες μέρες να λικνίζονται μικρά και μεγαλύτερα σκάφη.

Όλα μαζί συνθέτουν το ντεκόρ των μικρών και μεγαλύτερων μπαρ και μεζεδοπωλείων που απλώνουν τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα και συγκεντρώνουν –ειδικά τα Σαββατοκύριακα– τα πλήθη κάθε γωνιάς του λεκανοπεδίου.
Αυτά, όμως, συμβαίνουν στις παρυφές του λόφου της Καστέλλας.

Όσο ανεβαίνεις προς τα πάνω, τόσο η κοσμοσυρροή δίνει την θέση της στην ησυχία. Ο ήχος από τις θορυβώδεις εξατμίσεις σπανίως φτάνει εδώ πάνω, και το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες τους:

Λίγοι «μυημένοι» δίνουν ραντεβού στα ήσυχα μπαράκια και τα κουτούκια της Καστέλλας, κι ακόμα λιγότεροι βολτάρουν ανάμεσα στα νεοκλασικά αρχοντικά της, κάτω από τα λολουλουδιασμένα μπαλκόνια τους.

Η «ραχοκοκαλιά» κάθε βόλτας στην Καστέλλα είναι η Λεωφόρος Παπαναστασίου (γνωστή και ως Βασιλέως Παύλου, γιατί κάθε πράγμα στον Πειραιά πρέπει να έχει δύο ή περισσότερα διαφορετικά ονόματα) με το φαρδύ της πεζοδρόμιο που «αγκαλιάζει» τον λόφο σαν μπαλκονάκι και ενδείκνυται για μεγάλες βόλτες, με το βλέμμα να ταξιδεύει πότε στη θάλασσα που λαμπυρίζει από κάτω και πότε στα αρχοντικά που πλαισιώνουν τον δρόμο.

Από την απέναντι «όχθη» του δρόμου ξεκινούν κάθε λίγα βήματα μικρά ανηφορικά δρομάκια, άλλα γεμάτα χρωματιστά νεοκλασικά και άλλα πυκνοδομημένα με μάλλον αδιάφορες πολυκατοικίες, που σας προκαλούν να ξεστρατίσετε από την πορεία σας και να ανηφορίσετε τον λόφο.

Στα πιο ενδιαφέροντα εξ αυτών, ξεχωρίζουμε την οδό Φώσκολου (ή απλώς «Σκαλάκια», είπαμε, δύο ονόματα για τα πάντα…) με τα σκαλάκια της να ξεκινούν πλάι σε ένα υπέροχο αρχοντικό με καμπυλωτά μπαλκόνια, και να ανηφορίζουν ανάμεσα σε χρωματιστά νεοκλασικά παρέχοντας ένα ολοένα και καλύτερο κάδρο για φωτογραφίες με την θάλασσα στο βάθος.

Όμορφα νεοκλασικά πλαισιώνουν και την οδό Αισχύλου, πολύ κοντά της, με τις τοιχογραφίες των ηρώων του παλιού ελληνικού κινηματογράφου στους τοίχους της ταβέρνας με το παράξενο όνομα «Πάμε Από Γιάννη» να κλέβουν την παράσταση.

Στα πιο πίσω, ήσυχα δρομάκια με τις νεραντζιές (Κούνδουρου Μανούσου, Χέυδεν, Αγησιλάου και Αγαμέμνονος) είναι ολοζώντανη η αίσθηση παλιάς γειτονιάς, με γουστόζικες πινελιές όπως μια αναπάντεχη θέα στη θάλασσα, ένα λουλουδιασμένο μπαλκόνι, ένα όμορφα αναπαλαιωμένο αρχοντικό κι ένα άλλο ημι-εγκαταλελειμμένο δίπλα του.

Αν προτιμήσετε να συνεχίσετε «παραλιακά» (ήτοι, με απρόσκοπτη θέα στην θάλασσα από την περαντζάδα της Παπαναστασίου) και προσπεράσετε την Ναυάρχου Βότση, που κατηφορίζει στο Μικρολίμανο, μετά από λίγο το σκηνικό αλλάζει:

Τα αρχοντικά στο αριστερό σας χέρι γίνονται όλο και πιο μεγαλοπρεπή, και η θέα στο λιμανάκι δίνει την θέση της στο απόλυτο… αττικό πανόραμα:

Από το Φάληρο ως τη Γλυφάδα, με τα δυο πειραιώτικα γήπεδα (Καραϊσκάκη και Ειρήνης και Φιλίας) σε πρώτο πλάνο και το μεγαλειώδες χάος της Αθήνας να απλώνεται πίσω τους.