Φορτωμένο και τούτη την κινηματογραφική εβδομάδα το πρόγραμμα , με δέκα νέες ταινίες να βγαίνουν -με φόρα- στις αίθουσες. Και μπορεί η Καλόγρια να ξεπέρασε τα 200.000 εισητήρια (στήν τρίτη της εβδομάδα) , ο Rowan “Mr. Bean” Atkinson με την τρίτη συνέχεια των περιπετειών του Johnny English να στρογγυλοκάθισε στην πρώτη θέση με λίγο πιο πάνω απο 28.000 εισ. και φυσικά τις Νύχτες Πρεμιέρας να είναι σε πλήρη εξέλιξη , τα 98+ , όμως , χιλιάδες εισητήρια του 4ήμερου (και με τόσες ταινίες) δείχνουν την σύγχυση -και μια ψιλο-αδιαφορία- του κοινού , απέναντι στό σινεμά.

Σε μια “άτυπη” λίστα κορυφής την παράσταση κλέβουν … ο Spike Lee που μας πάει στα χρόνια του blaxploitation , με την απίστευτη (και) αληθινή ιστορία και το προκλητικό λογοπαίγνιο των τριών «Κ» στον ξένο τίτλο BlacKkKlansman , ο Paul Feig , ο οποίος βασίζεται στο μυθιστόρημα της Darcey Bell και μας παρουσιάζει ενα “διαφορετικό” θρίλερ μυστηρίου , με δυο πρωταγωνίστριες φωτιά και με τον τίτλο A Simple Favor , και ο Aneesh Chaganty στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο που μας εντυπωσιάζει με την ταινία Searching , ένα πανέξυπνο θρίλερ μυστηρίου που με όχημα την τεχνολογία και το ψηφιακό αποτύπωμα ενός εξαφανισμένου κοριτσιού ξετυλίγει μία σύγχρονη ιστορία μυστηρίου.

Η Πακιστανή και μεγαλωμένη στη Νορβηγία, Iram Haq -της οποίας το επιτυχημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο I Am Yours ήταν η επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για Ξενόγλωσσο Όσκαρ- επιστρέφει με μία αυτοβιογραφική, συγκλονιστική ιστορία , με τον τίτλο What Will People Say , η βραβευμένη με Όσκαρ Julianne Moore και ο υποψήφιος για Όσκαρ Ken Watanabe πρωταγωνιστούν σε μια καθηλωτική ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα , με τον τίτλο Bel Canto , και τα αδέρφια Jonathan and Josh Baker βασίζονται στην μικρού μήκους ταινία τους Bag Man και μας παρουσιάζουν την περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας Kin.

Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Laurent Cantet (Ανάμεσα στούς Τοίχους – 2008) φτιάχνει ένα έξυπνο κοινωνικό θρίλερ που θολώνει τις γραμμές ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία , με την ταινία L’Atelier , ο Μπάμπης Μακρίδης μετά το L και με συνσεναριογράφο τον ίδιο και τον Ευθύμη Φιλίππου και σε αποκλειστικότητα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση , παρουσιάζει την νεα του ταινία Οίκτος , και ο Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Genovese , δημιουργός της μεγάλης επιτυχίας Perfect Strangers , παρουσιάζει το θρίλερ μυστηρίου The Place , το οποίο βασίζεται στην κλασική καναδική τηλεοπτική σειρά “The booth at the end”.

Για τούς μικρούς μας φίλους προβάλεται επίσης η ταινία κινουμένων σχεδίων Smallfoot.

 

Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες της εβδομάδας:

 

A Simple Favor

Υπόθεση: Όλα άρχισαν με μια μικρή χάρη. Η Στέφανι και η Έμιλι ζουν σε ένα προάστιο του Κονέκτικατ. Μητέρες και οι δυο, γίνονται φίλες και μοιράζονται τα μυστικά τους, αν και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους: η Στέφανι, χήρα και μητέρα, γράφει ένα μπλογκ για να αντιμετωπίσει τη μοναξιά της. Η Έμιλι έχει μια πετυχημένη καριέρα στο Μανχάταν και έναν αξιοζήλευτο γάμο.

Κάποια μέρα, η Έμιλι ζητάει από τη Στέφανι να πάρει τον γιο της από το σχολείο κι εκείνη δέχεται. Μόνο που οι ώρες –και, στη συνέχεια, οι μέρες– περνούν και η Έμιλι δεν εμφανίζεται. Όλα δείχνουν ότι μπορεί να είναι νεκρή. Το μυστήριο της εξαφάνισης γίνεται όλο και πιο πυκνό, καθώς περίεργα γεγονότα έρχονται στην επιφάνεια.

Λίγα λόγια για την ταινία: Στα “chick flicks” του ο Paul Feig έχει ασχοληθεί με την καθαρά γυναικεία πλευρά στο Bridesmaids , με την περιπετειώδη στα Heat και Spy (πολύ αγαπημένο) , ενω έχει φτάσει στο σημείο να τις βάλει να κυνηγούν μέχρι και … φαντάσματα. Ποτέ όμως δεν είχε ασχοληθεί με την “Dark Side” μιάς γυναίκας. Το κάνει όμως εδώ … και το κάνει καλά.

Βασίζεται στο ομώνυμο και επιτυχημένο μυθηστόρημα της Darcey Bell (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος) , ανακατεύει την γαλλική ποπ-κουλτούρα (με το κομμάτι των τίτλων τέλους να κολλάει στο μυαλό , πολύ μετά το φινάλε της ταινίας) , τα opening credits που “δείχνουν” Blake Edwards με ολίγον απο Hitchcock και ρίχνει μια γροθιά στο τρίπτυχο: πατρίς – θρησκεία – οικογένεια. Με δυο πρωταγωνίστριες φωτιά ο Feig μαζί με την σεναριογράφο Jessica Sharzer στήνουν ενα γαϊτανάκι κωμικών αντιπαραθέσεων και ανατροπών , ξεκινώντας την ταινία ως μια τυπική female buddy movie με στυλ και χιούμορ για να καταλήξουμε σε ενα πρώτης τάξεως θρίλερ τύπου … Diabolique αλλά οχι Gone Girl (κλείσιμο ματιού) , φτιάχνοντας ενα νεο gerne , που αν το βαπτίζαμε θα το ονομάζαμε … Cute Noir.

Απο την μια μεριά έχουμε την Στέφανι (μια εκπληκτική Anna Kendrick) , μια συνεχώς απολογητική μαμά και vlogger , η οποία απαντά και μιλά με μια εφηβική αθωότητα , έχει τα δικά της σκοτεινά μυστικά και αναζητά με “πάθος” την αλήθεια για την εξαφάνιση της νέας της “φίλης”.

Στήν απέναντι όχθη έχουμε την Έμιλυ , μια εκκεντρική και σχεδόν ναρκισσιστική femme fatale , η οποία έχει τα πάντα , μια σούπερ ντούπερ δουλειά (PR σε γνωστό οίκο μόδας) , σπίτι και οικογένεια . Και όμως νοιώθει άδεια … και εξαφανίζεται . Οι εξελίξεις πατάνε γκάζι , οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν και φυσικά σαν θεατής περνάς ενα υπέροχο δίωρο. Blake Lively και Anna Kendrick δίνουν οξυγόνο στούς χαρακτήρες τους , με την πρώτη να έχει μια πιο σωματική ερμηνεία με τις στυλιστικές της εμφανίσεις να κλέβουν την παράσταση (απο καμπαρντίνα στύλ Humphrey Bogart , μέχρι μπαστούνι αξεσουάρ που κρατούσε ο DeNiro στο Angel Heart) , ενω η Kendrick είναι εξαιρετική επεκτείνοντας το ερμηνευτικό ρεπερτόριο της για μια ακόμη φορά.

Εξαιρετικός ρυθμός , εξαιρετικό cast σε μια ταινία που δεν βλέπεται μόνο παρέα με Cosmopolitan … αλλά και μπύρα!

3/5

 

 

Searching

Υπόθεση: Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται και οι τοπικές αρχές αρχίζουν την αναζήτησή της. Τριάντα εφτά ώρες περνάνε χωρίς κανένα στοιχείο κι έτσι ο πατέρας της αποφασίζει να ψάξει εκεί που κανείς δεν έχει στραφεί, εκεί που κρύβονται όλα τα μυστικά σήμερα: στο λάπτοπ της κόρης του.

Λίγα λόγια για την ταινία: Ο ψηφιακός κόσμος έχει τροφοδοτήσει ουκ ολίγες φορές τον κινηματογράφο και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Καζάκος σκηνοθέτης Timur Bekmambetov καθώς έχει βάλει το χέρι στήν τσέπη για παραγωγές που ασχολούνται με το διαδύκτιο , όπως τα Profile , Unfriended: Dark Web και Unfollowed. Και τώρα , πάλι απο την θέση του παραγωγού χρηματοδοτεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο του  Aneesh Chaganty , ο οποίος μας δίνει (θα έλεγα με έναν μοναδικό τρόπο) ενα θρίλερ μυστηρίου με μοναδικό σκηνικό την οθόνη ενός υπολογιστή , το οποίο μάλιστα απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του φετινού Sundance.

Ο Chaganty με όχημα την τεχνολογία και το ψηφιακό αποτύπωμα ενός εξαφανισμένου κοριτσιού ξετυλίγει μία σύγχρονη ιστορία μυστηρίου αξιοποιεί στο μέγιστο τις πανταχού παρούσες νέες τεχνολογίες και τα μέσα δικτύωσης , ενω μέσα από ένα καταιγιστικό ρυθμό αποκαλύψεων και ανατροπών μας δείχνει το πως η τεχνολογία και συγκεκριμένα τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μπεί και κυριαρχήσει με “βίαιο” πολλές φορές τρόπο  στήν ζωή μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα opening credits που ξεκινούν με τα Windows XP και τα “αθώα” οικογενειακά album , στιγμές και άλλα πολλά για να καταλήξουν στο οτι ολη μας η ζωη (πλέον) δεν είναι τίποτα άλλο παρά μερικά megabytes.

Ας μην τα ισοπεδώνουμε , όμως , όλα , καθώς η ταινία δείχνει και την άλλη μεριά του νομίσματος , δηλαδή την σωστή χρήση του διαδυκτίου και των υπολογιστών , κάτι που δείχνει και το εντελως συμβατικό φινάλε , όπου με πρωταγωνιστή έναν πατέρα που αναζητά στοιχεία για την εξαφανισμένη κόρη του , η πρωτοποριακή αυτή ταινία καταφέρνει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του θεατή μέσα από τη δυνατή ερμηνεία του John Cho (Star Trek) που δίνει συναισθηματική διάσταση στον σύγχρονο, γεμάτο μυστικά, ψηφιακό κόσμο.

Ένα αξιοπρεπέστατο θρίλερ μυστηρίου με αρκετές απροσδόκητες ανατροπές , που προκαλεί σκέψη για την ζωή των εφήβων , με την παρουσία τους και την εξάρτησή τους από τα κοινωνικά μέσα.

3/5

 

 

BlacKkKlansman

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 70, σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής αναταραχής στην Αμερική, καθώς η μάχη για τα κοινωνικά δικαιώματα και οι φυλετικές διακρίσεις κορυφώνονται. Ο Ρον Στάλγουόρθ (Τζον Ντέιβιντ Γουόσινγκτον) γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικάνος ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα του Κολοράντο Σπρινγκς, όμως η άφιξή του αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και εχθρικότητα από τους λευκούς συναδέλφους του. Η φήμη του νεόκοπου ντετέκτιβ στους αστυνομικούς κύκλους ήταν καλή, χάρη στην πετυχημένη παρακολούθησή του στις συναντήσεις της οργάνωσης των Μαύρων Πανθήρων. Απτόητος ο Σταλγουόρθ, δεν έμεινε εκεί και αποφασίζει να κάνει τη διαφορά για το καλό της κοινότητάς του. Με πολύ θάρρος λοιπόν αναλαμβάνει μια δύσκολη αποστολή που ακόμα και σήμερα φαντάζει αδιανόητη: να παρεισφρήσει στην ρατσιστική οργάνωση της Κου Κλουξ Κλαν.

Παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως λευκό ρατσιστή και εξτρεμιστή, ο Σταλγουόρθ επικοινωνεί τηλεφωνικά με την λευκή οργάνωση και σύντομα κερδίζει τον σεβασμό της. Μάλιστα, καταφέρνει να συνάψει σχέση φιλίας με τον αρχηγό της, τον Ντέιβιντ Ντιουκ (Τόφερ Γκρέις), ο οποίος μένει έκπληκτος από την αφοσίωση του νέου φανατικού μέλους. Η παράδοξη αυτή αστυνομική έρευνα, περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν ο συνάδελφος του Σταλγουόρθ, ο Φλιπ Ζίμερμαν (Άνταμ Ντράιβερ), υποδύεται διά ζώσης τον Σταλγουόρθ στις συναντήσεις του με την ρατσιστική οργάνωση, ώστε να αποσπάσει περισσότερες πληροφορίες γύρω από την επικείμηενη δολοφονική ενέργεια που σχεδιάζουν. Ο Σταλγουόρθ και ο Ζίμερμαν με αυτό τον τρόπο θα συνεργαστούν σαν αστυνομικό ντουέτο, με σκοπό να καταστρέψουν εκ των έσω την οργάνωση της Κου Κλουξ Κλαν, η οποία έχει άμεσο στόχο να διασπείρει την βίαιη ρητορική της στο ευρύ αμερικάνικο ακροατήριο.

Λίγα λόγια για την ταινία: Μέσα σε μια καριέρα τριών δεκαετιών, ο υποψήφιος για Όσκαρ Spike Lee , έχει αφήσει το στίγμα του στο σύγχρονο Αμερικάνικο σινεμά. Το 1989 είχε βάλει φωτιά στο φεστιβάλ Κανών με το Do The Right Thing. Η μουσική των Public Enemy και η πύρινη οργή σε εκείνο το φιλμ είχε συστήσει στο κοινό έναν πολιτικοποιημένο σκηνοθέτη που ήρθε για να μείνει. Το 2018, ο Spike Lee και μετά απο μια χλιαρή σκηνοθετικά περίοδο (η τελευταία του πραγματικά καλή ταινία ήταν το Inside Man του 2006) επέστρεψε στις Κάννες με τo Blackkklansman και αυτήν τη φορά απέσπασε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής, ανοίγοντας το δρόμο για τα επερχόμενα βραβεία Όσκαρ.

Η ταινία εξετάζει με άκρως τολμηρό και ψυχαγωγικό τρόπο τη βίαιη δυναμική του ρατσισμού στην Αμερικάνικη επαρχία του 1970 και μας επισημαίνει με στυλ , ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει , καθώς το φυλετικό μίσος στην σημερινή ταραχώδη πολιτική κατάσταση , είναι το ίδιο. Με απίστευτη εξυπνάδα και σκηνοθετική βιρτουοζιτέ, ο Spike Lee συνδέει την Αμερικάνικη ποπ κουλτούρα μέσω των ταινίων Όσα Παίρνει Ο Άνεμος (1939) και Γέννηση ενός Έθνους (1915) του Griffith (σε μια εκπληκτικής σύλληψης σκηνή με αφηγητή τον μουσικό θρύλο και γνωστό ακτιβιστή Harry Belafonte), με τα περσινά αποτρόπαια γεγονότα στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια και την πολιτική αντιμετώπιση της ρεπουμπλικάνικης ηγεσίας του Donald Trump.

Για το φετινό του κινηματογραφικό χτύπημα, ο Spike Lee επιστρατεύει τον γιο του Denzel Washington με τον οποίο έχουν διαπρέψει στο παρελθόν με ταινίες όπως το Malcom X (1992) και Inside Man (2006) μεταξύ άλλων. Ο νεαρός John David Washington βαδίζει άξια στα χνάρια του πατέρα του και μας χαρίζει μια συγκρατημένη όσο και ηλεκτρισμένη ερμηνεία , ενω στο πλευρό του βρίσκεται ο ολοένα ανερχόμενος Adam Driver , σε μια ακόμη δυνατή ερμηνεία.

Ένα εξαιρετικό θέμα , δοσμένο υπέροχα απο τον Spike Lee , στην πιο δυνατή του ταινία εδώ και χρόνια . Ρυθμός , “black” χιούμορ και δυο-τρεις συγκλονιστικές σκηνές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό .

4/5

 

 

Hva Vil Folk Si/ What will people say

Λίγα λόγια για την ταινία: H δεκαεξάχρονη Nisha ζει διπλή ζωή. Στο σπίτι, με την οικογένειά της, είναι η τέλεια Πακιστανή κόρη. Έξω, παρέα με τους φίλους της, είναι μια συνηθισμένη Νορβηγίδα έφηβος. Όταν ο πατέρας της την ανακαλύπτει στο κρεβάτι με τον φίλο της, οι δύο κόσμοι της Nisha συγκρούονται βίαια. Οι γονείς της αποφασίζουν να την τιμωρήσουν για παραδειγματισμό: την απαγάγουν και την πάνε στο Πακιστάν για να μείνει εκεί με συγγενείς της οικογένειας. Σε μια χώρα που της είναι τελείως ξένη, η Nisha αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην κουλτούρα των γονιών της.

Η Πακιστανή και μεγαλωμένη στη Νορβηγία, Iram Haq -της οποίας το επιτυχημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο I Am Yours ήταν η επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για Ξενόγλωσσο Όσκαρ- επιστρέφει με μία αυτοβιογραφική, συγκλονιστική ιστορία. Η δημιουργός εξετάζει τη δύσκολη σχέση πατέρα και κόρης για να χτίσει με ευαισθησία πολύπλοκους και διχασμένους ανάμεσα στην ελευθερία και την παράδοση  χαρακτήρες. Η ταινία ξεχωρίζει για τις δυνατές ερμηνείες της, την αυθεντικότητα της, την όμορφη κινηματογράφηση και το ανθρώπινο της μήνυμα.

3/5

 

 

L’Atelier/The workshop

Λίγα λόγια για την ταινία: Σε μια κωμόπολη της νότιας Γαλλίας, ο Αντουάν αποφασίζει να παρακολουθήσει ένα θερινό εργαστήριο δημιουργικής γραφής. Εκεί, μια ομάδα νέων ανθρώπων έχει επιλεγεί για να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τη βοήθεια της Ολίβια, μιας διάσημης συγγραφέως. Η δημιουργική διαδικασία θα ανασύρει ιστορίες για το βιομηχανικό παρελθόν και το κλειστό ναυπηγείο της πόλης, κάτι που αφήνει τον Αντουάν παγερά αδιάφορο. Ο νεαρός άντρας σύντομα συγκρούεται με την ομάδα αλλά και την Ολίβια, η οποία δείχνει θορυβημένη και ταυτόχρονα γοητευμένη από τη βίαιη φύση του.

Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Λοράν Καντέ (ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ – 2008) και σε συνεργασία με τον Ρομπέν Καμπιγιό στο σενάριο («120 χτύποι το λεπτό»)φτιάχνει ένα έξυπνο κοινωνικό θρίλερ που θολώνει τις γραμμές ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ένα αυθεντικό πορτρέτο της σημερινής Γαλλικής συνθήκης που αποδίδεται με μια διαρκή ατμόσφαιρα έντασης και αγωνίας.

3/5

 

 

The Place

Υπόθεση: Ένας μυστηριώδης άνδρας κάθεται κάθε μέρα στο ίδιο τραπέζι ενός μπαρ, όπου δέχεται άγνωστους επισκέπτες. Ο καθένας από αυτούς έχει και μια διαφορετική επιθυμία, την οποία ο ίδιος πρόκειται να εκπληρώσει, με αντάλλαγμα να πραγματοποιήσουν παράξενα καθήκοντα που τους αναθέτει. Μέχρι που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να πάρουν αυτό που θέλουν;

Λίγα λόγια για την ταινία: O Genovese επιστρέφει στο σασπένς των ανθρωπίνων σχέσεων με τη νέα του ταινία, The Place, μετά τη μεγάλη επιτυχία και διεθνή αναγνώριση που είχε η προηγούμενη ταινία του, Perfect Strangers. Στην Ελλάδα αυτή η ταινία διασκευάστηκε στα ελληνικά από τον Θοδωρή Αθερίδη για το θέατρο και μετά τη μεγάλη επιτυχία του, και στον κινηματογράφο. Το The Place βασίζεται στην κλασική καναδική τηλεοπτική σειρά “The booth at the end”, αλλά με φρέσκιες ιδέες του ίδιου του Genovese που υπογράφει το σενάριο και οι οποίες ανανεώνουν τη βασική ιστορία της σειράς. Στα χέρια του Genovese οι ιστορίες που ξετυλίγονται στη μεγάλη οθόνη είναι ανατρεπτικές, γεμάτες σασπένς που καθηλώνει.

Ο κινηματογράφος του Paolo Genovese ήταν πάντα ένα σινεμά συνόλου. Αγαπά σταθερά τις ιστορίες με πολλούς χαρακτήρες και καταστάσεις που αφορούν ολόκληρες ζωές, οικογένειες, φίλους, και οι οποίες ενώνουν τα πρόσωπα μέσα από μια κωμική πλευρά ακόμη και των πιο δραματικών καταστάσεων. Σε αυτή του την πρακτική μένει πιστός και στην ταινία The Place. Ένας μυστηριώδης χαρακτήρας, τακτικός πελάτης ενός καφέ, χρησιμοποιεί τον χώρο ως τόπο που μοιάζει με ιατρείο. Εκτελεί τις επιθυμίες των «ασθενών» του, αφού τελικά παίρνει τον ρόλο του γιατρού της ευτυχίας των άλλων, σε αντάλλαγμα τιμημάτων που ορίζει ο ίδιος. Όσοι αποδέχονται τους όρους της συμφωνίας διακυβεύουν πολλά, καθώς ο σκοπός αυτής της βασικής σεναριακής ιδέας είναι να διερευνήσει σε ποιο σημείο είμαστε ή θα ήμασταν πρόθυμοι να φτάσουμε για να πετύχουμε την ευτυχία. Τον κεντρικό χαρακτήρα υποδύεται υποδειγματικά ο Valerio Mastandrea, ο πρωταγωνιστής που κατέκτησε κοινό και κριτικούς στην προηγούμενοι ταινία του Genovese, Perfect Strangers.

2.5/5

 

 

Bel Canto

Υποθέση: Η Ροξάν Κρος (Julianne Moore), μια διάσημη Αμερικανίδα σοπράνο, ταξιδεύει στη Νότια Αμερική για να δώσει ένα πριβέ κονσέρτο για τα γενέθλια ενός πλούσιου Ιάπωνα βιομήχανου (Ken Watanabe). Στην συνάθροιση παρευρίσκονται πολιτικοί και διπλωμάτες, όταν ξαφνικά τη βίλα καταλαμβάνουν αντάρτες που απαιτούν την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων τους. Έγκλειστοι στο ίδιο σπίτι επί ένα μήνα, όμηροι και απαγωγείς θα αναγκαστούν να βρουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας ακόμα κι αν μιλούν διαφορετική γλώσσα. Η μουσική θα τους οδηγήσει με μοναδικό τρόπο στο να ξεπεράσουν τις έχθρες και τις διαφορές τους, ανακαλύπτοντας ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που τους χωρίζουν.

Λίγα λόγια για την ταινία: Δεν είναι η πρώτη φορά που ιστορίες ομηρίας απασχολούν το Hollywood. Τρομοκράτες , κακοποιοί εισβάλουν σε ένα μέσο , κτίριο … ζητώντας πάντα ένα αντάλλαγμα. Η δράση της ταινίας είναι εγγυημένη, καθώς το σασπένς μεγαλώνει όταν οι όμηροι βρίσκονται σε κίνδυνο. Σκηνές που “βιώσαμε” στο πρόσφατο , αλλά χλιαρό , 7 Days in Entebbe. Δυστυχώς όμως ούτε με το Bel Canto θα “αναζωπυρωθεί” το είδος.

Και σε αυτό καθοριστικά υπαίτιος είναι ο , κατά τα άλλα ταλαντούχος ,  Paul Weitz. Με την σκηνόθετική του θητεία να είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε ανάλαφρες αισθηματικές ιστορίες (About a Boy -2002 , In Good Company -2004) , και νεανικές “χοντράδες” (American Pie – 1999 , Little Fockers – 2010) , o Weitz βασίζεται στο best-seller της Ann Patchett και διασκευάζει τα αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Περού το 1996. Στήν ταινία βέβαια η χώρα όπου εξελίσσονται τα γεγονότα δεν αναφέρεται ποτέ.

Καθαρά τηλεοπτικό προιόν , με αργή εξέλιξη , μονοδιάστατους χαρακτήρες , ούτε το ταλέντο της Moore δεν σώζει την κατάσταση (ντουμπλαρισμένη απο την αιθέρια φωνή της Renée Fleming) , σε μια ταινία που απεγνωσμένα θέλει να πείσει οτι η μουσική και η αγάπη μπορούν αν αλλάξουν τα πάντα . Σε κάποια άλλη ταινία ίσως.

1/5

 

 

Kin

Υπόθεση: Ο πρώην κατάδικος (Τζάκ Ρέινορ) και ο υιοθετημένος μικρός αδελφός του (Μάιλς Τρούιτ) μπαίνουν στο στόχαστρο ενός εκδικητικού εγκληματία (Τζέιμς Φράνκο) και δύο στρατιωτών από άλλο πλανήτη. Για να ξεφύγουν τρέπονται σε φυγή αρματωμένοι με ένα μυστήριο όπλο που είναι και η μοναδική ασπίδα προστασίας τους.

Λίγα λόγια για την ταινία: Βασισμένο στήν μικρή μήκους ταινία Bag Man των Jonathan & Josh Baker , και απο τούς παραγωγούς της εξαιρετικής σειράς “Stranger Things” και του καταπληκτικού “Arrival” παρουσιάζουν μια ταινία … χωρίς ταυτότητα. Είναι ιστορία ενηλικίωσης ενός αναπάντεχου ήρωα; Είναι καταιγιστικό θρίλερ μυστηρίου με sci-fi διάσταση; Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε εκτός αν βγεί … sequel. Με πλαστικούς ήρωες και χωρίς δράση (??) αυτό το road movie αποτυγχάνει σε όλους τους τομείς με μια άνευρη πλοκή και ξεθωριασμένους χαρακτήρες που απλώς γεμίζουν την ώρα μέχρι το … lost in space φινάλε (λέμε τώρα).

0.5/5

 

 

Pity

Η ιστορία ενός άνδρα που νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, ενός άνδρα εθισμένου στη θλίψη, που έχει τόση ανάγκη τον οίκτο, που είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να τον εκμαιεύσει από τους άλλους. Αυτή είναι η ζωή ενός άνδρα σ’ έναν κόσμο που δεν είναι αρκετά σκληρός γι’ αυτόν.

Ο «Οίκτος» είναι μια ταινία για την σχέση των ανθρώπων απέναντι στην δυστυχία και στο κομμάτι που αυτή αναμιγνύεται με την ευτυχία. Για την ισορροπία ανάμεσα στις δύο αντίθετες αυτές έννοιες, για την ισότιμη σημασία τους και για την αυθόρμητη τεχνητή ανακατασκευή τους στην καθημερινότητα όλων. Ο άντρας της ιστορίας είναι δυστυχισμένος όταν είναι χαρούμενος, και είναι χαρούμενος όταν είναι δυστυχισμένος. Ο ήρωας δεν δέχεται την δυστυχία των άλλων παρά μόνο την δική του, ζηλεύει αφόρητα το σκοτάδι, τον χαμό και τα δάκρυα όταν δεν τον αφορούν. Η ταινία εξετάζει τα άκρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς και περιγράφει την πορεία του άντρα που χάνει το δικαίωμα στην θλίψη και τον μοναχικό αγώνα του για την απόκτηση αυτού του δικαιώματος. Όπως λοιπόν οι άνθρωποι παλεύουν για την ευτυχία, με τον ίδιο τρόπο, ίσως λίγο πιο έμμεσα, ο ήρωας της ιστορίας παλεύει για την δυστυχία. Η ιστορία αναπτύσσεται απλά, με καθαρή δομή και με τον τραχύ, σαφή, στερεοτυπικό τρόπο του κλασικού αφελούς μελοδράματος.

Προβάλλεται αποκλειστικά από τις 28 Σεπτεμβρίου έως τις 7 Οκτωβρίου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

 

 

Smallfoot

Ένας μύθος ανατρέπεται, όταν ένα νεαρό Γιέτι ανακαλύπτει κάτι που κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχει. Έναν άνθρωπο. Τα νέα για τον Μικροπόδαρο αναστατώνουν την κοινότητα των Γιέτι, που αρχίζουν να υποψιάζονται πως υπάρχουν πολλά εκεί έξω στον μεγάλο κόσμο, πέρα από το χιονισμένο χωριό τους.

Μία απολαυστική, ζωηρή περιπέτεια κινουμένων σχεδίων, με φόντο παγωμένες βουνοκορφές, για τη φιλία, το θάρρος και τη χαρά της ανακάλυψης. “Ο Μικροπόδαρος”, σε σκηνοθεσία του Κάρεϊ Κερκπάτρικ (“Πέρα από τον Φράχτη”) -που συνυπογράφει το σενάριο-, διασκεδάζει μικρούς και μεγάλους χάρη στο έξυπνο εύρημα του  -το ανθρώπινο είδος μοιάζει τερατώδες στα μάτια των Γιέτι-, τους ξεκαρδιστικούς χαρακτήρες, τις κωμικές καταστάσεις, τα επίκαιρα και διαχρονικά μηνύματα και τα πρωτότυπα τραγούδια του.

 

 

Πηγή: newsmag.gr