Με τον φτωχό αριθμό των τριών (μόνο;) νέων ταινιών, ξεκινά η πρώτη εβδομάδα της νέας κινηματογραφικής χρονιάς.

Φτωχή μεν, αλλά τίμια, με ταινίες για ολα τα γούστα. Αναμφίβολα (τουλάχιστον για τον γράφων), η ταινία της εβδομάδας είναι το σκηνoθετικό ντεμπούτο του Aaron Sorkin, με την ταινία Molly’s Game, με μια Jessica Chastain χάρμα οφθαλμών, η οποία από εξαιρετική σκιέρ Ολυμπιακής κλάσεως έφτασε να διοργανώνει παράνομα παιχνίδια τζόγου, έγινε η «πριγκίπισσα του πόκερ» αλλά και ένας περιζήτητος στόχος του FBI, ενω ο Matt Damon “συρρικνώνεται”, για χάρη του Alexander Payne, στήν δραμεντί επιστημονικής φαντασίας Donwsizing. Η κινηματογραφική εβδομάδα κλείνει με την τέταρτη συνέχεια του franchise (πλέον), Insidious με τον υπότιτλο The Last Key.

 

Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες της εβδομάδας:

 

Molly’s Game

 

Υπόθεση: Η ταινία Molly’s Game βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Molly Bloom, μιας νέας χαρισματικής σκιέρ των Ολυμπιακών Αγώνων που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αθλητισμό μετά από έναν τραυματισμό. Κάνοντας ένα διάλειμμα από τις σπουδές της στη Νομική, η Molly ξεκινά να δουλεύει ως υπεύθυνη ενός χώρου στον οποίο διοργανώνονται παρτίδες πόκερ με υψηλά πονταρίσματα και στις οποίες συμμετέχουν κινηματογραφικοί αστέρες, επιχειρηματίες και διαβόητοι μαφιόζοι. Για μία λαμπερή δεκαετία, η Molly απολαμβάνει την επιτυχία και τα χρήματα, όμως η «τύχη» της τελειώνει όταν το «παιχνίδι» της μπαίνει στο μάτι της ρωσικής μαφίας. Μέσα στη νύχτα, συλλαμβάνεται από 17 πράκτορες του FBI με αυτόματα όπλα και έρχεται αντιμέτωπη με εγκληματικές κατηγορίες. Μοναδικός σύμμαχός της είναι ο δικηγόρος της (Idris Elba), ο οποίος σταδιακά ανακαλύπτει ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα κρυμμένα «χαρτιά», απ’ όσα έχει καταφέρει να βγάλει στην επιφάνεια ο κίτρινος Τύπος για την Molly Bloom.

Άποψη: Τα τελευταία χρόνια κάθε σενάριο που έρχεται απο τα χέρια του Aaron Sorkin και αποτυπώνεται στο “πανί”, γίνεται κάτι σαν γεγονός, δημιουργώντας κινηματογραφικό ενθουσιασμό, με ταινίες όπως τα A Few Good Men, Moneyball, Steve Jobs, και The Social Network, με την τελευταία να του φέρνει και το πολυπόθητο αγαλματάκι. “Κουρασμένος”, βλέπωντας άλλους σκηνοθέτες να γυρίζουν τα σεναριά του, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και αποφοιτά απο την “λέσχη σκηνοθετών”, για χάρη της Molly Bloom, μιάς γυναίκας η οποία έζησε το δικό της αμερικάνικο όνειρο, έφτιαξε αλλά και έχασε μια μικρή περιουσία στήνοντας παράνομα και “ακριβά” παιχνίδια πόκερ, με πελάτες επιχειρηματίες και διαβόητους μαφιόζους, μέρχι στάρ του Hollywood, με τα ονόματα των Ben Affleck, Tobey Maguire ακόμα και του Leonardo Di Caprio, να φιγουράρουν στήν λίστα της.

Το βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας είναι οι γρήγοροι, σχεδόν καταιγιστικοί (σε ορισμένα σημεία) της ρυθμοί. Και παρ’ ολο που η ταινία είναι κάτι που μπορεί να έχεις ξαναδεί …δεν ξεκολλάς την ματιά σου απο αυτήν, με τα γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Μη φανταστείτε όμως πως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χαθείτε και να βρεθείτε μετέωροι ανάμεσα σε φωτεινά αλλά, κυρίως, σκοτεινά σημεία. Το αντίθετο μάλιστα. Με το συνεχές παιχνίδι με το χρόνο, η ταινία δεν χάνει την προσοχή του κοινού της ούτε για ένα λεπτό και 140 λεπτά περνούν κυριολεκτικά δίχως να το καταλάβει κανείς. Υπεύθυνος για τα παραπάνω; Η πυροβόλο-πένα του Sorkin, ο οποίος με το πυκνό του και καλογραμμένο του σενάριο (οι ατάκες μεταξύ Chastain και Elba πέφτουν σαν το χαλάζι και είναι απολαυστικές), εστιάζει στήν συναισθηματική κατάσταση της Bloom, προσλαμβάνει επαγγελματίες ντίλερ και επαγγελματίες παίκτες πόκερ, ως κομπάρσους και αποτυπώνει όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά τις σκηνές του πόκερ, τόσο που δεν χρειάζεται να είσαι παίχτης του παιχνιδιού για να απολαύσεις την ταινία, αλλά οι φίλοι του πόκερ είναι σίγουρο οτι θα εκτιμήσουν την αυθεντικότητά της.

Σκηνοθετικά ο Sorkin, έχοντας πάρει μαθήματα και κόλπα απο ανθρώπους όπου έχει συνεργαστεί, τα χρησιμοποιεί πρός όφελος του, αλλά λίγο άτολμα, ενω σχεδόν ποτέ δεν τσαλακώνει την λαμπερή εικόνα της “πριγκίπισσας” του. Μια πριγκίπισσα, όπου στην φυσιογνωμία της Chastain ο Sorkin βρίσκει την κατάλληλη σεναριακή του μούσα, η οποία με μια tour de force ερμηνεία, σε καθηλώνει και κερδίζει την πέμπτη!! υποψηφιότητά της για Χρυσή Σφαίρα και γιατί οχι ….και Oscar.

Απο το υπόλοιπο cast ξεχωρίζει ο Idris Elba, ο οποίος μετά απο ενα σερί άτυχων επιλογών, δείχνει να ξαναβρίσκει την φόρμα του, ενω ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τον μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο του Michael Cera, όπου ως Παίκτης Χ (χαρακτήρας που είναι βασισμένος στόν Tobey Maguire έναν απο τούς πιο “σκληρούς” πελάτες της Bloom), είναι απλά απολαυστικός. Φυσικά δεν ξεχνάμε και τον φορμαρισμένο Kevin Costner, στο ρόλο του απαιτητικού πατέρα της Bloom, οποίος όπου και όποτε εμφανίζεται στήν ταινία, κλέβει για λίγο την παράσταση.

Συμπερασματικά το Molly’s Game, πρόκειται για μια ταινία που θα ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό κοινό, καθώς είναι φτιαγμένη για να αρέσει και ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρετεί με εξαιρετικό τρόπο.

3,5/5

 

 

Downsizing

 

Υπόθεση: Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν, σε ένα κοντινό μέλλον, οι άνθρωποι, χάρη σε έναν Νορβηγό επιστήμονα, είχαν τη δυνατότητα να συρρικνώνουν τον εαυτό τους. Έτσι, οι συρρικνωμένοι άνθρωποι θα ζούσαν σε μικρές πόλεις, θα τρέφονταν λιγότερο, θα έπιαναν λιγότερο χώρο, θα δημιουργούσαν λιγότερα σκουπίδια και γενικά η δική τους ζωή θα έκανε πολύ καλό στην ανθρωπότητα. Συνεκτιμώντας όλα αυτά τα πλεονεκτήματα του μικρόκοσμου, ο Πολ (Matt Damon) αποφασίζει να συρρικνωθεί μαζί με τη σύζυγό του (Kristen Wiig) προκειμένου να μειώσουν τα τεράστια έξοδα διαβίωσης που συνεπάγεται μια ζωή σε κανονικό μέγεθος. Μόνο που μια μικρότερη σε μέγεθος κοινωνία, δεν παύει να είναι μια κανονική κοινωνία με κανονικούς (αν και μικρότερους –σε μέγεθος- ανθρώπους) και άρα δεν παύει να έχει κι αυτή τα προβλήματά της.

Άποψη: Αφήνοντας πίσω του, τα προ τριετίας ασπρόμαυρα τοπία της Nebraska, ο Payne επιστρέφει με μια ευφάνταστη sci-fi “δραμεντί”, η οποία όμως μένει ανεκμετάλλευτη, καθώς μετά το πρώτο και ενδιαφέρον μέρος η ταινία “μικραίνει” σαν τον πρωταγωνιστή του, για να χαθεί στο τέλος μέσα σε μια πληθώρα προβληματισμών και μηνυμάτων …διάρκειας 135 λεπτών. Φροντισμένο στήν εντέλεια απο τα studio της Paramount, με εξαιρετικά εφέ τα οποία ζωντανεύουν τις ζωές του μικροσκοπικού κόσμου των συρρικνωμένων, ο Payne με το γνωστό και λεπτό του χιούμορ, μας βάζει κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς, περνάει οικολογικά μηνύματα (τα οποία έρχονται εντελώς αδικαιολόγητα στο φινάλε) χωρίς όμως να μας ξεκαθαρίζει για το τι ακριβώς έχει στο μυαλό του.

Με μοναδικό όπλο τον Christoph Waltz στον ρόλο του Σέρβου εκατομμυριούχου και μαυραγορήτη Dusan Mirkovic και την φοβερή φιγούρα του συνεργάτη του Udo Kier, που χαρίζουν ανάσες γέλιου, στήν απέναντι όχθη έχουμε τον Matt Damon, σε έναν άχρωμο και χωρίς εκπλήξεις ρόλο.

Το “Downsizing” του Payne είναι μια φιλόδοξη ταινία, η οποία θα  μπορούσε αυτήν την στιγμή να θέσει υποψηφιότητα για μια απο τις καλύτερες ταινίες του 2018. Με τα σεναριακά κενά και την βαρυφορτωμένη υποθεσή δυστυχώς στα μάτια μας μικραίνει …όπως ο τίτλος της.

 

2/5

 

 

Insidious: The Last Key

Υπόθεση: Τα δημιουργικά μυαλά πίσω από την τριλογία τρόμου Παγιδευμένη Ψυχή επιστρέφουν με το Παγιδευμένη Ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί. Στη νέα ταινία επιστρέφει η βετεράνος Δρ. Elise Rainier (Lin Shaye), η ευφυής παραψυχολόγος που πρέπει αυτή τη φορά να αντιμετωπίσει το πιο τρομαχτικό και προσωπικό της κυνήγι φαντασμάτων, μέσα στο δικό της σπίτι.

Άποψη: Απο το μυαλό του Leigh Whannell (Saw), έρχεται ενα άνευρο τέταρτο μέρος του (πλέον) franchise, Insidious, αυτή την φορά, για να μας δώσει τα “φώτα” του για την προσωπική ιστορία της Δρ. Elise Rainier, η οποία έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από το επάγγελμα…. αλλά κάτι την καλεί ώστε να ξαναγυρίσει. Η διάσημη παραψυχολόγος, τούτη την φορά, θα έχει την πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας της, όταν το τηλεφώνημα ενός άντρα από το Νέο Μεξικό θα την κάνει να επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι και να διαχειριστεί τους δαίμονες του παρελθόντος, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Τα πάντα φαντάζουν ξαναειπωμένα -και φυσικά όχι μόνο εντός του franchise– και ως εκ τούτου σχεδόν ανιαρά, με τα jump scares να δίνουν και να παίρνουν, για μια ακόμη φορά. Μακάρι τουλάχιστον να είχαμε να πούμε πως πια έχει δέσει η “μαγιά” της συνύπαρξης χιούμορ και τρόμου που εισήγαγε το πρώτο, και κατά πολλούς καλύτερο, Insidious.

Το μόνο πάντως που μπορούμε να προσάψουμε ως θετικό, είναι οτι τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε ένα σπίτι που θεωρείται στοιχειωμένο, κάτι που δίνει κάτι απόκοσμο στήν ταινία.

 

1,5/5

Πηγή: newsmag.gr